تو نـازنین دو عـالـم فـرشتـه یا بشری            ستـاره ای به زمیـن، آفـتـاب یا قـمـری

به خوبی همه خـوبـان روزگـار قـسـم            که هر چه خوب کنم وصف تو، تو خوب تری

رواق دیـده و محـراب ابـرویت گویند            که هم تو کعـبۀ دل هم تو قـبلۀ نظری

نماز نافلۀ شب به رؤیت تو خوش است            که عـاشـقـان خـدا را ستـارۀ سـحـری

به هر چمن که گذر می کنم تو سرو چمن            به هر طرف که نظر افکنم تو جلوه گری

چگونه وصف تو را با زبان شعر کنم            که از تغّزل و از قطعه و قصیده سری

تو را مـقـایـسـه با دلـبـران روا نَـبُـوَد            که دلبـران جهان دیگـرند و تو دگری

به لاله زار نبوّت که باغ سبز خداست            تو اوّلین شجـر استیّ و آخـرین ثمری

تو پیشتر ز رسولان رسول حق بودی            تو تا خـداست خـدا همچـنان پیـامبری

منم که با تو و پیوسته از تو بی خبرم            تویی که از دل «میثم» هماره با خـبری